شوکر (shocker)
ارتش سبز آزادی بخش ایران - امروزه نيروهاي پليس و امنيتي، تجهيزات و تسليحات جديدتر و کارآمدتري براي مقابله با تبهکاران و دستگير کردن آنها در اختيار دارند. از جمله اين تجهيزات شوک دهنده ها يا همان باتومهاي برقي هستند که مي توانند تأثير بسزايي در خاموش کردن شورشها و از پاي درآوردن موقت شورشيان و تبهکاران داشته باشند. در اين مقاله با اصول عملکردي اين نوع سلاحها بيشتر آشنا خواهيم شد:سيستم الکتريکي بدن انسان
همه ما الکتريسيته را يک عامل مضر براي بدنمان ميدانيم. اگر صاعقه به کسي برخورد کند يا کسي دستش را به داخل يک پريز برق فرو ببرد، جريان برق ممکن است باعث فلج يا کشته شدن وي گردد. اما جريان الکتريسيته با توان و ولتاژ پائين تر براي بدن ما بي ضرر است. در واقع، اين نوع جريان براي بدن ما لازم و ضروري است. وجود جريان الکتريسيته در بدن ما، براي انجام هرکاري ضروري است. وقتي ميخواهيد يک ساندويچ درست کنيد، مغز شما يک پيام الکتريکي به يک سلول عصبي ميفرستد که اين پيام سپس به ماهيچه هاي دست شما منتقل ميشود. سيگنال الکتريکي به سلول عصبي ميگويد که يک پيام نوتروني به سلولهاي ماهيچه بفرستد و بدين ترتيب، ماهيچه ها در جهت مناسب براي قرار دادن ساندويچ روي هم حرکت ميکند. وقتي ساندويچ را گاز ميزنيد، دهان شما سيگنال به مغزتان ميفرستد که مزه آنرا به شما ميگويد.
بدين ترتيب، اجزاي مختلف بدن از نيروي الکتريسيته براي برقراري ارتباط با ديگران استفاده ميکند. اين در واقع مثل يک سيستم تلفن يا اينترنت عمل ميکند. الگوهاي ويژه الکتريسيته از طريق خطوط منتقل ميشوند تا پيامها را منتقل کنند.
برهم زدن سيستم بدن
ايده اصلي بکار رفته در يک سلاح شوک دهنده اين است که اين سيستم ارتباط را مختل کند. شوک دهنده ها يک بار الکتريکي با ولتاژ بالا و آمپر پائين ايجاد ميکنند. در واقع اين بار الکتريکي داراي فشار بالا و شدت جريان پائين ميباشد. وقتي شما شوک دهنده را بطرف يک مهاجم ميگيريد و ماشه آنرا ميکشيد، اين جريان وارد بدن مهاجم ميشود اين بار که با شدت 3 ميلي آمپر جريان دارد، به اندازه کافي قوي نيست که بتواند به بدن انسان صدمه اي بزند، مگر اينکه براي دوره زماني طولاني به طرف فرد شليک شود.
شوک دهنده مقدار زيادي اطلاعات گيج کننده را به بدن فرد مهاجم ميفرستد، اما در واقع آنچه اتفاق مي افتد از اين قرار است:
بار الکتريکي با سيگنالهاي الکتريکي ارسالي از مغز مهاجم ترکيب ميشود. اين مثل افزودن يک جريان خارجي به خطوط تلفن است.
سيگنال اصلي با نويزهاي گوناگوني ترکيب ميشود و عمل بازخواني پيام را بسيار مشکل مينمايد. وقتي اين خطوط ارتباطي به سمت پائين حرکت ميکنند، ديگر فرد مهاجم کنترلي روي ماهيچه هايش نخواهد داشت و ممکن است بطور موقت فلج شود.
اين جريان الکتريکي ممکن است بوسيله يک فرکانس پالسي توليد شود که خود سيگنالهاي الکتريکي بدن را تقليد ميکند. در اين حالت، جريان الکتريکي ارسالي از طريق عصبها، از ماهيچه ها ميخواهد که حجم زيادي از کار را در يک دوره کوتاه انجام دهند. اما اين سيگنال، فرمان هيچگونه حرکت خاصي را در بر ندارد. اين امر باعث ميشود ذخاير انرژي فرد مهاجم تحليل رود و وي بقدري ضعيف شود که نتواند حرکت کند. از سوي ديگر، با توجه به اينکه سلولهاي عصبي و ماهيچه ها در تمام سطح بدن وجود دارند، مهم نيست شوک دهنده را به کدام نقطه از بدن ميزنيد.
شوک دهنده استاندارد
شوک دهنده هاي متعارف، طرحي بسيار ساده دارند .آنها به اندازه يک چراغ قوه هستند و معمولا با باطريهاي 9 ولتي کار ميکنند.اين باطريها جريان الکتريسيته را به يک مدار متشکل از اجزاي الکتريکي مختلف ارسال ميکنند. اين مدار از چند ترانسفورماتور تشکيل شده است که ولتاژ را افزايش (معمولا بين 20000 تا 150000 ولت) و قدرت را کاهش ميدهند. اين مدار همچنين يک نوسانگر دارد که به جريان، حالت نوساني ميدهد تا يک الگوي پالسي ويژه از الکتريسيته ايجاد شود. اين جريان يک خازن را شارژ ميکند. خازن نيز يک بار الکتريکي درست کرده و به الکترودهاي انتهاي مدار ميفرستد. الکترودها دو صفحه فلزي رسانا هستند که روي مدار نصب شده اند و بين آنها فاصله وجود دارد. از آنجا که الکترودها در امتداد مدار نصب شده اند، بين آنها اختلاف ولتاژ بالائي وجود دارد. اگر فاصله بين دو الکترود را با يک رسانا (مثلا بدن فرد مهاجم) بپوشانيد، پالسهاي الکتريکي سعي ميکنند از يک الکترود به الکترود ديگر منتقل شوند و در نتيجه، جريان الکتريسيته وارد سيستم عصبي فرد ميشود.
الکترودهاي بيشتر
امروزه بيشتر انواع شوک دهنده ها دو جفت الکترود دارند؛ يک جفت دروني و يک جفت بيروني دارند. جفت بيروني، الکترودهاي بار (Charge Electrodes) در فاصله بيشتري از هم قرار دارندو بنابراين جريان وقتي جاري ميشود که يک رسانا بين آن دو قرار بگيرد. اگر جريان نتواند بين اين دو الکترود جاري شود، به جفت دروني يا الکترودهاي آزمايشي (Test Electrodes) منتقل ميشود. اين الکترودها بقدري به هم نزديک هستند که جريان الکتريسيته ميتواند بين آنها جاري شود. جريان در حال حرکت، ذرات هوا را در شکاف بين دو الکترود يونيزه ميکند و يک جرقه با صداي خاصي ايجاد ميکند. اين جرقه معمولا به عنوان يک عامل بازدارنده استفاده ميشود: وقتي مهاجم جرقه را ميبيند و صدا را ميشنود، متوجه ميشود که شما مسلح هستيد. برخي از شوک دهنده ها از عامل هيجان بجاي هشدار استفاده ميکنند. اين نمونه ها به شکل چتر، چراغ قوه يا ديگر اشياء داراي کاربرد روزانه دارند، در مي آيند و مهاجمان را غافلگير ميکنند. اين نوع شوک دهنده ها معمولا توسط برخي شهروندان خاص استفاده ميشوند، چونکه کوچک هستند و استفاده از آنها بسيار ساده است. اما نيروهاي پليس و امنيتي معمولا از شوک دهنده هاي پيچيده تر با برد بيشتر استفاده ميکنند.
شوک دهنده پرتابي
يک نوع معمول شوک دهنده ها، انواع پرتابي (Taser Gun) هستند. اين نوع شوک دهنده ها بر اساس همان اصول بکار رفته در شوک دهنده هاي معمولي کار ميکنند و فقط دو الکترود شارژ آنها به يک قسمت خاص وصل نيستند. اين الکترودها در انتهاي دو سيم رساناي بلند قرار دارند که به مدار الکتريکي شوک دهنده وصل ميشوند. با کشيدن ماشه، يک کارتريج گاز فشرده در داخل شوک دهنده باز ميشود. گاز در حال انتشار، فشاري را در پشت الکترودها ايجاد ميکند و آنها را به جلو پرتاب مينمايد. اين الکترودها دو گيره کوچک دارند که به لباس مهاجم وصل ميشود. وقتي الکترودها وصل ميشوند، جريان از طريق سيمها به بدن مهاجم منتقل ميشوند و به همان روش قبلي وي را از پاي در مي آورد.برتري عمده اين طرح، در دور برد تر بودن آن است (برد آن 4 تا 6 متر ميباشد) و نقطه ضعيفي که دارد نيز اين است که تنها يک بار ميتوان با آن شليک کرد، چرا که پس از هر بار شليک بايد سيم را جمع کرد و دوباره در محل قرار دهيد و يک کارتريج گاز جديد بگذاريد. شوک دهنده هاي پرتابي يک سامانه تشخيص شليک کننده نيز دارند. وقتي يک پليس الکترودها را شليک ميکند، چندين شيئ به اندازه آبنبات همراه آن پرتاب ميشود که نشان ميدهد چه کسي و در چه جهتي شليک کرده است. برخي از اين انواع، يک رايانه نيز دارند که زمان و تعداد شليکها را ثبت ميکند.شوک دهنده ها يک نمونه ديگر نيز دارند که تا حدودي دور برد تر است. و با نام شوک دهنده مايع شناخته ميشود. تنها فرق اين نوع شوک دهنده با شوک دهنده هاي پرتابي در اين است که براي ارسال جريان الکتريسيته از يک جريان مايع استفاده ميکنند و نه سيم.
اين نوع شوک دهنده ها داراي يک مخزن هستند که يک ماده بسيار رسانا (مخلوطي از آب، نمک و ديگر مواد رسانا) را در بر دارد.
وقتي ماشه کشيده ميشود، جريان الکتريسيته از اسلحه شروع شده و با گرفتن رد مواد مايع به مهاجم منتقل ميشود. اين سلاحها داراي برد بيشتري هستند و آنها را به دفعات ميتوان استفاده کرد. اما شوک دهنده هاي مايع معمولا حجيم و سنگين هستند و گاهي نيز مخزن مايع آنها روي يک وسيله نقليه سوار ميشود.
شوک دهنده ها روز بروز کاربرد گسترده تري پيدا ميکنند.
با اين نوع سلاحها ميتوان افراد جاني و تبهکار رژيم را از پاي در آورد بدون اينکه به آنها صدمات جاني خطرناک وارد شود. و اين برتري عمده اين سلاح ها نسبت به سلاحهاي گرم مي باشد.